Pundasyon
ng Pagkakaibigan
"Ang
pagyao ng isa ay dapat maging pagsibol ng nakararami".
December 24, 2013. Nakatanggap ako
ng isang napakalungkot na balita na kung saan ang dati kong mentor, adviser
at mother na maituturing na si Ana Josefina
Moneda ay yumao na. Nag-migrate
siya sa New Zealand kasama ng
kanyang pamilya. Hindi naging hadlang ang tawid-dagat o himpapawid upang
maipagpatuloy ang pagiging magkaibigan. Updated pa rin ako sa mga events at adventures
niya sa kanyang buhay-pamilya. Tuloy pa rin ang usapan sa pamamagitan ng facebook. Kaya
ang kanyang paglisan ay isang batong dumagan sa aking dibdib. Nawalan na naman
ako ng isang minamahal na kaibigan.
Naalala ko tuloy ang pangyayari sa Tacloban, Leyte kung saan libong katao ang nangamatay at may hindi pa natatagpuan.
Kahindik-hindik ang pangyayari dahil sa Bagyong
Yolanda. Kung masakit na ang mawalan ng kaibigan iyon pa kayang halos hindi mabilang na kaanak ang hindi matagpuan at kung matagpuan man ay isa nang malamig na bangkay. 
Tinuruan nga tayo ng DIYOS na maging matatag sa pagsubok ng buhay. Nagsisimula na ngang bumangon sa pagkakalugmok ang mga biktima ni Yolanda. Ipinakikita nito na habang may buhay, may pag-asa.
Pagkawala, paglisan at pagyao, magkakaibang salita pero iisa ang
kahulugan. Mga salitang naranasan ko noong Setyembre 29, 2012 nang iwanan kaming
magkakapatid ng aking ina sa mundong ating ginagalawan. Masakit tanggapin dahil
napakabilis nang pangyayari. Hindi man lang umabot ng isang buwan nang magsimulang
sumakit ang kanyang ulo. Sinusunod naman ang payo ng manggagamot, uminom
ng gamot, magpa-CT scan, at magpahinga. Kahit pala anong
gawin, “ANG NAKATAKDA AY NAKATAKDA NA”.
Lumisan si Nanay sa sakit na aneurysm at na-comatose ng dalawang gabi sa hospital.
Parang
pinutulan ako ng isang paa sa pangyayari dahil hindi lamang ina ang nawala sa
amin kundi kaibigang takbuhan sa oras ng pangangailangan. Pero sa oras ng
pagdadalamhati may isang nagsabi sa aming magkakapatid. “Hindi kayo nawalan ng ina. Narito ako. Simula ngayon ako na ang Nanay
ninyo.” Napukaw ang aking damdamin ng marinig iyon. Hindi tumigil ang pagdaloy ng luha sa aking mga mata. Kung sa Luisiana, Laguna may Nanay Chato
kaming magkakapatid, pagdating ko ng Calamba dalawa ang naging magulang ko at
kaibigan, sina Ninong Sir
Doods
at Ninang Eva. May tagapayo ka na, may kaibigan pang kasa-kasama sa trabaho at kasiyahan.
Tama nga
ang kasabihang, “Kapag nagsara ang
pintuan, maraming bintana ang magbubukas”. Hindi man mapapalitan ang inang nag-aruga at kumalinga sa amin, tatlo naman ang ibinigay NIYANG magsisilbi kong magulang na umaalalay
sa akin o sa aming magkakapatid. Alam nga ng NIYA ang pangangailangan nating mga tao.
Hindi
lang iyon, andiyan pa rin ang Satuday Fun Club (SFC) na patuloy na tumatatag at tumitibay. Hindi man kami laging
magkakasama pero ang samahan ay pinagbibigkis ng pagkakaunawaan. Kapamilyang
maituturing at kabahagi ng buhay. Nadaragdagan at dumarami kung kaya nadodoble ang sigla ng buhay kapag nagkakasama-sama.
Madaling
magkaroon ng kaibigan pero ang TUNAY NA KAIBIGAN pinagtatrabahuhan iyan at parang punong inaalagaan,
iniingatan at pinahahalagahan. Kaibigan, hindi lamang sa gimikan kundi sa
pagdadalamhati. Hindi tulad ng mga kaibigan sa facebook, twitter, bloggers,
tumbler
o anupamang social networking website na kapag nainis ka pwede mo nang
i-unfriend.
Dalawa na nga
ang lumisan kong kaibigan at isang mapagmahal na ina. Alam kong andiyan lamang
sila na sumusubaybay sa patuloy kong pakikipagsaparalan at pakikibaka sa buhay.
Hindi ko man kayo nakakasama sa mundong aking ginagawalan pero bahagi kayo ng
aking nakaraan at alaala sa darating na bukas.
Ang pagyao
ng isa ay hindi hadlang upang muling buksan ang puso sa darating pang mga
kaibigan na siya mong makakasama sa tagumpay, lungkot, pakikipagsapalaran , dalamhati, pagsubok, at gimikan. Patuloy
lamang na umiikot ang mundo para muling harapin ang nag-aalay na magandang bukas
at sumibol ang bagong pag-asa ng TAGUMPAY. Iyon ay ang pagkakaroon ng TUNAY at
TAPAT na KAIBIGAN.
Tatlong tao ang nasa isip ko habang sinusulat ko ang artikulong ito bukod sa aking mga kaibigan. Kung nasaan man sila ngayon, nawa'y masaya na sila sa PILING NG ATING POONG MAYKAPAL. Ang alaala ninyo ay mananatili sa aking puso dahil naging bahagi ka ng buhay ko. Maraming salamat sa magagandang alaala Cherry Visey, Ana Josefina Moneda at Nanay Norieta Estrabo.
*nle010414
Mga
Sangggunian:
